Ketika anak-anak saya masih di sekolah rendah sayalah yang paling sibuk menyediakan hadiah-hadiah untuk guru-guru mereka setiap kali kedatangan Hari Guru. Saya lebih gemar membuat sendiri kecuali jika terlalu suntuk saya hanya membeli dan membungkusnya. Amalan ini mula berkurang apabila mereka memasuki sekolah menengah dan meninggalkan sekolah. Namun saya tetap juga mengingatkan mereka agar menghantar pesanan ringkas ucapan penghargaan kepada guru-guru mereka.
Tahun ini saya mengorak langkah untuk meneruskan amalan serupa . Bersama rakan-rakan saya mula menggubah bunga dan cenderamata lainnya untuk dijual kepada murid-murid saya. Dengan harapan setiap guru akan mendapat sekuntum bunga daripada murid-murid. Setiap guru akan mengukir senyuman tanda diri mereka dihargai dan dikasihi.
Kami cuba mendapatkan bekalan bunga dengan harga terendah agar dapat dijual dengan harga paling minima dan mampu beli. Pastinya bunga mawar merah menjadi pilihan. Sasaran utama ialah murid-murid sessi pagi , selebihnya akan kami jual kepada murid sessi petang.
Tiba hari yang dinantikan pada 17 MEI jam 7.30 pagi kami mula berkumpul untuk diarak menuju ke tapak perhimpunan oleh kumpulan kompang sekolah bersama bunga manggar sebagai penyeri majlis.
Kumpulan kompang berdebar-berdebar menanti saat untuk melepas geram pada kompang masing-masing.
Majlis sedang mendengar ucapan daripada Yang Dipetua PIBG manakala Puan Pengetua Cemerlang sedang berdiri mengawasi anak buahnya bagi memastikan mereka berada dalam keadaan yang selesa di atas lantai tar yang dingin.
Selesai upacara majlis gerai jualan bunga diserbu oleh murid-murid.
Bunga mawar merah telah kehabisan stok.
saya berhempas pulas membuat bunga yang baru daripada bunga-bunga yang hampir dijadikan ' bunga reject'.
selesai jualan
saya menjangkakan mereka telah pun menyampaikan kuntuman bunga mawar merah kepada guru-guru yang mereka kasihi.
Sangkaan saya meleset.
Sebahagian kecil saja bunga tersebut sampai ke tangan guru
Yang lain
mereka berikan kepada buah hati masing-masing
Kesian GURU
0 ulasan:
Post a Comment